سبک زندگی اسلامی در کلام امام خامنه ای مدظله العالی:

 ” یکی از چیزهایی که در این مجالس ( مجالس مذهبی) باید حتماً به فضل الهی دنبال بشود، مسئله‌ی سبک زندگی اسلامی است،

اگر بخواهیم سبک زندگی را به صورت درست در مقابل موج جبهه‌ی دشمن به حالت اسلامی برگردانیم، راهش این است؛ یعنی فرهنگ‌سازی باید بشود. ببینید شما در دعا میگویید: اللَهُمَّ اجعَل مَحیایَ مَحیا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد وَ مَماتی مَماتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد؛(۱) خب محیا یعنی چه؟ محیا یعنی زندگی من را شبیه زندگی آنها قرار بده؛ یعنی سبک زندگی؛ ما این را میخواهیم؛ این را از ما خواسته‌اند که بگوییم و بخواهیم و انجام بدهیم. این مسئله‌ی سبک زندگی باید دنبال بشود.
دشمن متأسّفانه با استفاده‌ی از ضعف و خیانت سران وابسته‌ی نظامهای اسلامی، از جمله‌ در کشور ما در طول سالهای پیش از انقلاب، توانسته سبک زندگی خودش را رایج کند. ما اگر بی‌مبالاتی مشاهده میکنیم، اگر اسراف مشاهده میکنیم، اگر مشکلات گوناگون را در داخل کشور مشاهده میکنیم، این به خاطر دور افتادن از اخلاق اسلامی و از سبک زندگی اسلامی است. اگر بخواهیم سبک زندگی اسلامی را حاکم کنیم، باید فرهنگ‌سازی بشود. فرهنگ‌سازی به این وسیله انجام میگیرد و شما بهترین کسانی هستید که میتوانید در میان مردم فرهنگ‌سازی کنید و به معنای واقعی کلمه جریان را به سمت اسلام برگردانید. “

بیانات در دیدار مداحان اهل‌بیت علیهم‌السلام ۱۳۹۸/۱۱/۲۶

آیه 29

أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ أَنْ لَنْ يُخْرِجَ اللَّهُ أَضْغَانَهُمْ ﴿۲۹﴾

آيا كسانى كه در دلهايشان مرضى هست پنداشتند كه خدا هرگز كينه آنان را آشكار نخواهد كرد (۲۹)

*** راغـب مـى گويد: كلمه (ضغن ) به كسره و به ضمه ضاد به معناى كينه شديد است، كـه جـمـعـش (اضـغـان ) مـى آيـد. و مراد از جمله (الذين فى قلوبهم مرض ) اشخاص ضـعـيـف الايـمـان هـسـتـنـد و شـايـد كـسـانـى بـاشـنـد كـه از اول بـا ايـمـانـى ضـعـيـف ايـمـان آوردنـد، سـپـس بـه سـوى نـفـاق متمايل شده و در آخر بعد از ايمان به سوى كفر برگشته اند.

دقـت در تـاريـخ صـدر اسـلام ايـن مـعـنـا را روشـن مـى كـنـد كـه مـردمى از مسلمانان كه به رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله وسلّم ) ايمان آوردند، چنين وصفى داشته اند، همچنان كه قومى ديگر از ايشان از همان روز اول تا آخر عمرشان منافق بودند. و بنابر اين، تعبير از مـنـافـقـيـن دسـتـه اول بـه مؤمنـيـن ، بـه مـلاحـظـه اوائل امرشان بوده است.

و مـعـنـاى آيـه ايـن اسـت كـه : نـه، بـلكـه ايـن مـنـافـقـيـن كـه در دل بـيـمـارنـد گـمـان كـرده انـد كـه خـدا كـيـنـه هـاى شـديـدشـان را نـسـبـت بـه ديـن و اهل دين بيرون نمى ريزد.

 

آیه 30

وَلَوْ نَشَاءُ لَأَرَيْنَاكَهُمْ فَلَعَرَفْتَهُمْ بِسِيمَاهُمْ وَلَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ وَاللَّهُ يَعْلَمُ أَعْمَالَكُمْ ﴿۳۰﴾

و اگر بخواهيم قطعا آنان را به تو مى ‏نمايانيم در نتيجه ايشان را به سيماى [حقيقى]شان مى ‏شناسى و از آهنگ سخن به [حال] آنان پى خواهى برد و خداست كه كارهاى شما را مى‏ داند (۳۰)

*** مـعـنـاى ايـنـكـه مـنـافـقان بيمار دل به سيمايشان و در لحن قولشان شناخته مى شوند

كـلمـه (سـيـمـا) بـه مـعـناى علامت است و معناى آيه چنين است : ما اگر بخواهيم اين افراد بيمار دل را به تو معرفى مى كنيم و علامتهايشان را مى گوييم تا آنان را بشناسى.

(و لتـعـرفنهم فى لحن القول ) - راغب مى گويد: كلمه (لحن ) بيشتر به معناى آن است كه كلام را از سنتهاى جارى اش برگردانى ، يا اعراب آن را نگويى و يا نقطه ها و كلمات آن را جابجا كنى، و اين عمل ناپسندى است، و گاهى هم در سربسته حرف زدن و بـطـور فـحـوى و كـنـايـه سـخـن گـفـتـن اسـتـعـمـال مـى شـود، كـه ايـن قـسـم اسـتـعـمـال در بـازار شعرا و ادباء بيشتر رواج دارد و در نظر آنان پسنديده و جزء بلاغت است.

در نتيجه معناى آن اين مى شود: تو به زودى آنان را از طرز سخن گفتنشان خواهى شناخت، چـون سـخـن ايـشـان كـنـايـه دار و تـعـريـض ‍ گـونـه اسـت. و اگـر (لحـن القول ) را ظرف براى شناختن قرار داد به نوعى عنايت مجازى بوده است.

(و اللّه يـعـلم اعـمـالكـم ) - يـعـنـى خـدا حـقـايـق اعـمـال شـمـا را مـى دانـد و اطـلاع دارد كـه مـقـصـود و نـيـت شـمـا از آن اعـمـال چـيـست و به چه منظورى آن را انجام مى دهيد، و بر طبق آن نيات، مؤمنين را پاداش و غير مؤمنين را كيفر مى دهد، پس اين جمله، هم وعده به مؤمنين است و هم تهديد به كفار.

 

آیه 31

وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ حَتَّى نَعْلَمَ الْمُجَاهِدِينَ مِنْكُمْ وَالصَّابِرِينَ وَنَبْلُوَ أَخْبَارَكُمْ﴿۳۱﴾

و البته شما را مى ‏آزماييم تا مجاهدان و شكيبايان شما را باز شناسانيم و گزارشهاى [مربوط به] شما را رسيدگى كنيم (۳۱)

 

*** كـلمـه (بـلاء) و (ابـتـلاء) بـه معناى امتحان و آزمايش است. و آيه شريفه علت واجب كردن قتال بر مؤمنين را بيان مى كند، مى فرمايد: علتش اين است كه خدا مى خواهد شما را بيازمايد، تا برايتان معلوم شود مجاهدين در راه خدا و صابران بر مشقت تكاليف الهى چه كسانى هستند.

(و نـبـلوا اخـبـاركـم ) - گـويـا مـراد از اخـبـار، اعـمـال بـاشـد، از ايـن جـهـت كـه از صـاحـب عـمل سر مى زند و از او خبر مى دهد. و (اختبار اعمال ) آزمودن آنها است تا صالح آنها از طالحش متمايز شود، همچنان كه (اختبار نفوس ) بـاعـث مـى شـود نـفـوس صـالح خـير از ديگر نفوس متمايز شود. در بحث هاى گذشته گـفـتـيـم كـه مـراد از دانستن خداى تعالى اين نيست كه چيزى را كه نمى داند بداند، بلكه منظور، بر ملا شدن باطن بندگان و به نظرى دقيق تر علم فعلى خداست كه ربطى به ذات او ندارد.

 

quran.anhar.ir

به نام خداوند مهربان

مسوول کاروان ، جناب سرهنگ،چند تا مینی بوس کرایه کرده بودند و تمام خادم ها، مرد و زن، به سمت شهر کرب و بلا ومکان موکب حرکت کردیم.

بعضی ها خسته ی راه بودند و داخل مینی بوس استراحت میکردند وبعضی از خادمها از پنجره مشغول تماشای جاده بودند و غرق در افکار خودشون..

من هم کنار پنجره روی یه صندلی تکی نشسته بودم و تمام خاطراتی که داشتم برایم به سرعت مرور میشد البته نه خاطرات کربلا چرا که از کربلا خاطره ای نداشتم جزء حسرت و آرزوی دیدار و زیارتش..

خاطرات سفرهای قبلی ام به مکان های زیارتی و راهیان مرور میشد با خانواده و دوستان… و تنها جالی خالی آنها بود که باعث اذیتم میشد وگرنه همه چیز زیبا بود حتی جاده های آسفالتی مسیر.. کم کم به شهر نزدیک میشدیم ، نخل های زیبا این خبر را به ما میدادند، راننده مینی بوس که از اهلی حومه ی کربلا بود ازما دعوت کرد برای حداقل استراحت کوتاه مدتی به منزل آنها برویم ، مسوول کاروان قبول کرد و راهی شدیم از جاده به کوچه پس کوچه های خاکی رسیدیم و به نخلستان.. خانه یشان در میان نخلستان وحومه شهر بود، چند اتاق کنار هم و با معماری خاص خودش، زنان و کودکان خانواده به استقبالمان آمده بودند آنچنان گرم و با ذوق که انگار عزیزی از خانواده ی خودشان از سفر برگشته و به استقبالش آمده بودند..

تجدید وضو کردیم، اولین نمازم را در عراق اقامه کردم، خانواده ی عراقی با چای خوش طمع عراقی و آب خنک ازما پذیرایی کردند، یک ساعتی استراحت کردیم و آماده حرکت شدیم، کودکان و نوجوانان خانواده تا خروجی نخلستان ما را همراهی کردند، حیف هدایایی که تهیه کرده بودیم همراه ما نبود و در کانتینرها بودند،

تنها میتوانستیم با نگاه محبت آمیز وچند جمله کوتاه به زبان عربی ازآنان تشکرکنیم.

راهی جاده شدیم و به شهر کرب و بلا نزدیک میشدیم… حدود ساعت 4 بعدازظهربود که به شهر کرب و بلا وارد شدیم ، خدا رو شاکر بودم وبرایم باورکردنی نبود ، آن قدر برایم محال و دست نایافتنی بود که حتی این بهت  وحیرت را حتی با دیدن بین الحرمین هم داشتم، رسیدیم به مکان موکب ،جناب سرهنگ انتهای آن خیابان طول و دراز را به ما نشان دادند و گفتند بعد ازاین خیابان به خیابان منتهی به حرم حضرت اباالفضل علیه السلام میرسیم، برای اولین بار در عمرم در سرزمین کربلا خدمت ارباب سلام دادم!

داربستهای بدون چادر و وسایل ، خبر از نیمه کار بودن کارهای برپا کردن موکب میداد، چادر اصلی موکب خانم ها برپاشده بود، محوطه ای بزرگ که با داربست و چادر آماده شده بود، به همراه بقیه خادم های خانم وسایل مان را در گوشه ای از موکب گذاشتیم و به پیشنهاد خانم دکتر قرار شد یک ساعتی استراحت کنیم که ان شاالله برای نماز مغرب به حرم برویم

هنوز امکان ارسال پیامک واینترنت داشتم، گوشه ای وسایلم را گذاشتم و به آبجی پیامک زدم: سلام خوبید ما رسیدیم مکان موکب حالم خوبه به مامان سلام برسون.

برای نگار هم عکسی از سقف موکب را فرستادم، تنها نقطه ای که کامل آماده بود و بهش اطلاع دادم که رسیده ام موکب و از همین الان جایش خالی هست.

در ایران قرار گذاشته بودیم هر زمان از من خبر داشت به آبجی هم اطلاع بدهد و اگر نتوانستم مدتی از حالم بهش خبر بدهم خودش از آبجی خبر بگیرد.

خسته ی راه بودم اما تصور اینکه به زودی زیارت امام حسین علیه السلام را زیارت خواهم کرد خواب رو از چشم هایم گرفته بود.. متوجه نشدم کی خوابم برد، نیم ساعت بعد بیدار شدم و آماده ی حرکت به سوی حرم عشق..

و حالا این من بودم و دنیایی حرف و حسرت…

برای همه چیز ممنونم بـابـا * دوستت دارم

 

 

آیه 26

ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا لِلَّذِينَ كَرِهُوا مَا نَزَّلَ اللَّهُ سَنُطِيعُكُمْ فِي بَعْضِ الْأَمْرِ وَاللَّهُ يَعْلَمُ إِسْرَارَهُمْ ﴿۲۶﴾

چرا كه آنان به كسانى كه آنچه را خدا نازل كرده خوش نمى‏ داشتند گفتند ما در كار [مخالفت] تا حدودى از شما اطاعت‏ خواهيم كرد و خدا از همداستانى آنان آگاه است (۲۶)

*** اشـاره (ذلك ) بـه تـسـويـل شـيـطـان و امـلاء او اسـت كـه آيـه قـبـل آن را بـيان مى داشت. و خلاصه اشاره به تسلط شيطان بر مرتدين است. و مراد از (الذيـن كـرهـوا) هـمـان كـفـارنـد كـه در جـمـله (و الذيـن كـفـروا فـتـعـسـا لهـم و اضـل اعـمـالهـم ) در اوائل سـوره نامشان برده شد و در آنجا هم مى فرمود: (ذلك بانهم كرهوا ما انزل اللّه ).

جـمـله (سـنـطيعكم فى بعض الامر) حكايت گفتارى است كه مرتدين با كفار دارند و به ايشان وعده اطاعت مى دهند. و از اينكه اطاعت خود را مقيد مى كنند به بعضى از امور، پيداست كه مردمى بوده اند كه نمى توانسته اند صريح حرف بزنند، چون خود را در تظاهر به اطـاعـت مـطـلق از كـفـار در خـطـر مـى ديـدنـد، لذا بـه طـور سـرى بـه كـفـار قول مى دهند كه در پاره اى از امور يعنى تا آن حدى كه خطر نداشته باشد، از آنها اطاعت مى كنند، آنگاه اين سر خود را مكتوم داشته، در انتظار فرصت بيشترى مى نشينند.

مقصود از كسانى كه مرتدين به آنها وعده اطاعت مى دادند و از ايـن زمـينه گفتار استفاده مى شود كه مرتدين مذكور قومى از منافقين بوده اند كه با كـفـار سـر و سـرى داشـتـه انـد، و قـرآن آن اسـرار را در ايـنـجـا حـكـايـت كرده. مؤيد اين احتمال جمله (و اللّه يعلم اسرارهم ) است.

و اما اينكه اينان چه كسانى بوده اند كه مرتدين به آنان وعده اطاعت مى دادند، مفسرين در آن اختلاف كرده اند: بعضى گفته اند: يهوديان بودند كه به منافقين از مسلمانان وعده مى دادند و مى گفتند اگر كفر خود را علنى كنيد ما ياريتان مى كنيم. بعضى ديگر گفته اند: منافقين و يهوديان بوده اند كه به مشركين وعده مى دادند.

اشـكـالى كـه مـتوجه اين دو قول است اين است كه گفتار در آيه راجع به مرتدين است كه بعد از ايمان به كفر برگشتند و يهوديان اصلا ايمان نياوردند تا مرتد شوند.

بـعـضى ديگر گفته اند: منافقين بوده اند كه به يهوديان وعده نصرت مى دادند، همچنان كـه خـداى تـعـالى در جـاى ديگر فرموده : (الم تر الى الذين نافقوا يقولون لاخوانهم الذين كفروا من اهل الكتاب لئن اخرجتم لنخرجن معكم و لا نطيع فيكم احدا ابدا و ان قوتلتم لننصرنكم ).

ولى آيـه مـورد بـحـث قابل انطباق با اين آيه نيست، ليكن مى شود آن را با يهود كه به مـشـركـيـن وعـده نـصـرت مى دادند، تطبيق كرد، آنهم به زحمت و با اين توجيه كه در حقيقت يـهـوديـان هـم كه علم به صدق رسالت رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله وسلّم ) داشتند مـرتـد از ديـن خود بودند، ولى از ناحيه لفظ آيه دليلى بر اين تطبيق نيست، لذا بايد بگوييم شايد قومى از منافقين بوده اند، نه يهود.

 

 آیه 27

فَكَيْفَ إِذَا تَوَفَّتْهُمُ الْمَلَائِكَةُ يَضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ وَأَدْبَارَهُمْ ﴿۲۷﴾

پس چگونه [تاب مى ‏آورند] وقتى كه فرشتگان [عذاب] جانشان را مى‏ ستانند و بر چهره و پشت آنان تازيانه مى ‏نوازند (۲۷)

*** ايـن آيه تفريع و نتيجه گيرى از مطالب قبل است و معنايش چنين است : اين است وضع آنان امـروز كـه بـعـد از روشـن شـدن هـدايـت بـاز هـر چـه مـى خـواهـنـد مـى كـنـنـد، حـال بـبين در هنگامى كه ملائكه جانشان را مى گيرند و به صورت و پشتشان مى كوبند چه حالى دارند.

 

 آیه 28

ذَلِكَ بِأَنَّهُمُ اتَّبَعُوا مَا أَسْخَطَ اللَّهَ وَكَرِهُوا رِضْوَانَهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُمْ﴿۲۸﴾

زيرا آنان از آنچه خدا را به خشم آورده پيروى كرده‏ اند و خرسنديش را خوش نداشتند پس اعمالشان را باطل گردانيد (۲۸)

 

*** ظـاهـرا مراد از (ما اسخط اللّه )، هواهاى نفس و تسويلات شيطان است كه گناهان كشنده را در پـى دارد، هـمـچـنـان كه فرموده : (و اتبعوا اهواءهم ) و نيز فرموده : (الشيطان سول لهم و املى لهم ).

كلمه (سخط) و (رضا) نام دو صفت از صفات فعلى خدا است. و مراد از اولى، عقاب و از دومى، ثواب او است.

و اشـاره (ذلك ) بـه مـطـالب در آيـه قبل است كه از عذاب ملائكه در هنگام گرفتن جان آنان سخن مى گفت. مى فرمايد: سبب عقاب آنان اين است كه اعمالشان به خاطر پيروى از آنـچـه كـه مـايـه خـشم خدا است، و به خاطر كراهتشان از خشنودى خدا، حبط مى شود و چون ديگر عمل صالحى برايشان نمانده قهرا با عذاب خدا بدبخت و شقى مى شوند.

 

quran.anhar.ir

 

چند پیشنهاد برای اربعین امسال

در این شرایط چه کارهایی می‌شود انجام داد؟

 

پیشنهاد اول: مناجات با امام‌حسین(علیه السلام) و علنی‌کردن آن در فضای مجازی و خلق آثار ادبی هنری در این‌باره

اینکه مقام معظم رهبری فرمودند: بنشینید مناجات کنید و بگویید «حسین جان، ما می‌خواستیم بیاییم اما نتوانستیم…» این تجربۀ هر سالۀ خود ایشان است که هرسال اربعینی‌ها را می‌بینند و آرزو می‌کنند که ای کاش در بین‌شان بودند. خودشان هم تصریح کردند به اینکه «من هم دوست دارم بروم.» معلوم می‌شود که ایشان وقتی نمی‌تواند اربعین برود، با اباعبدالله‌الحسین(علیه السلام) مناجات می‌کند. نکته‌اش این است که چرا این آدرس را به ما دادند؟ لابد از این کار نتیجه گرفته‌اند. نمی‌شد که ایشان از این مناجات نتیجه نگیرد و بعد آن را به ما توصیه کند. نمی‌شد ایشان اهل این مناجات نباشد و به ما توصیه کند.

پیشنهاد دوم: روز اربعین به مزار شهدا برویم یا در پشت‌بام خانه زیارت‌نامه بخوانیم

پیشنهاد بعدی این است که روز اربعین-اگر شرایط کرونا اجازه داد- به مزار شهدا برویم؛ با مراسم یا بی‌مراسم. اربعین روز زیارت شهداست. شما هر کدامتان چند وقت است به زیارت مزار شهدا نرفته‌اید؟ شهدایی که مدیون آنها هستیم. حضرت زهرا(سلام الله علیها) زیارت شهدا را برای ما سنت کرد؛ ایشان هفته‌ای یکبار-یا بنا بر نقلی، هفته‌ای دوبار- منظم به زیارت شهدا می‌رفت. اصلاً رسم بشود اربعین، ما هم به یاد شهیدان کربلا به مزار شهدایمان مراجعه کنیم. اگر توانستیم آنجا یک نوار صوتی بگذاریم و نوحه‌های اربعینی را پخش کنیم. اگر توانستیم مراسمی بگیریم؛ با توجه به اینکه آنجا فضای باز هم هست. اگر شرایط خیلی سخت‌تر بود، لااقل قبور شهدا را آب و جارو کنیم و برایشان گُل ببریم و هر کدام برای خودمان به‌تنهایی روضه بخوانیم.

ما می‌توانیم ایستگاه صلواتی بزنیم بدون اینکه غذایی توزیع کنیم. حالا جدا از اینکه غذاهای بسته‌بندی هم می‌شود توزیع کرد. مثلاً اگر کسی نذر داشته روز اربعین برای مجلس عزاداری اباعبدالله‌الحسین(علیه السلام) طعام بدهد، او می‌تواند این کار را در همین خیابان و ایستگاه صلواتی انجام بدهد و هر کسی آمد او را جزء عزاداران اباعبدالله الحسین(علیه السلام) محسوب کند و طعام بدهد. این کار هم مغایرتی با آن اطعام آسیب‌دیدگان هم ندارد، هر کدام به جای خودش محفوظ.

پیشنهاد سوم: شهرها را با نوا و نمای حسینی آذین کرده و موکب‌های عزا برپا کنیم.

پیشنهاد دیگر این است که همان فضای جادۀ نورانی کربلا تا نجف اشرف را در همۀ شهرها با نوا و نمای حسینی پیاده کنیم. چگونه؟ مثلاً اینکه یک خیابان را سیاهپوش کنیم و شبیه بین الحرمین، آن را نورپردازی کنیم. بعضی‌ها شاید بتوانند با هزینۀ کمی این را در یک خیابان موسّعی ایجاد کنند و سیاهی بزنند. بعد آنجا برویم و خطاب به امام‌حسین(علیه السلام) بگوییم: «آقا ما نتوانستیم بیاییم، ما نتوانستیم جلسات باشکوه بگیریم، اما شهرمان را باشکوه به یاد تو تزئین می‌کنیم…»

چرا ما نباید برنامۀ جدی برای آذین شهرها به عزای اباعبدالله‌الحسین(علیه السلام) داشته باشیم؟ در شهرهای ما کسانی هستند که مثل شما ارتباط با امام حسین(علیه السلام) ندارند و از عالم شما هم خبر ندارند. حالا شما بیایید و در شهرهای خود، موکب بزنید، اگر ستاد کرونا می‌گوید که «چای ندهید» اشکالی ندارد، در این موکب‌ها چهار تا تابلو می‌گذاریم، چهار تا نوشته می‌گذاریم. یک صوت می‌گذاریم.

«باز این چه شورش است که در خلق عالم است» ما می‌توانیم این شورش حسینی را که همراه با شعور شده و مراقبت از کرونا را در صدر قرار داده‌اند، تبدیل کنیم به یک همایش بزرگ نوا و نمای اربعینی. آن‌وقت شما ببینید چقدر خلاقیت ایجاد می‌شود و چقدر جوان‌ها فعال می‌شوند.

*** قسمتی از پیشنهادات حجت الاسلام پناهیان برای اربعین امسال***