به نام خداوند مهربان

عاشورا شد.. صبح عاشورا..

مسؤول یکی از موکب های اربعین که از منطقه خودمون بودند باهام تماس گرفتند، گفتند:دو روز دیگه بیاید برای مصاحبه!

باورم نمیشد.. آخه، اون موکب خیلی متقاضی برای خادمی داشت و سابقه زیادی هم داشتند …

باورم نمیشد قبول کرده باشند که حتی برای مصاحبه بروم..

از لطف ارباب و دعای بابا گره از این کار مهم باز شده بود !!

درسته هنوز مصاحبه نرفته بودم و نتیجه اش مشخص نبود ،اما همینکه بعد از کلی پیگیری و چشم انتظاری ، بالاخره یک موکب باهام تماس گرفته بودند.. برایم قابل باور نبود..خودم را در صحن و سرای مولا تصور میکردم .. شروع کرده بودم به خیال بافی های زیبا..

اما هنوز اون دلهره ها بود،، دلهره اینکه آیا قسمت خواهد شد.. آیا ارباب ما را خواهد طلبید!؟

روز مصاحبه شد با آبجی رفتیم محل قرار.. خودم رو معرفی کردم، چند فرم بهم دادند برای تکمیل کردن..

از مشخصات فردی و مهارت ها تا تجربه مسافرت به عتبات… یکی از خانم هایی که آنجا بود من رو میشناخت، گفت شما ماشاالله تجربه زیاد دارید، ان شاالله امسال ما رو همراهی خواهید کرد.. اما هنوز چیزی مشخص نبود باید باز هم صبر میکردم..

بعد از چند روز مسوول خانم های موکب باهام تماس گرفتند، خواستند حضوری صحبت کنیم، تقریبا سه هفته قبل از حرکتشون به عراق بود..

کمی از شرایط آنجا برایم گفتند،سختی ها، مدل خادمی کردنش و…

موکب در شهر کربلا بود و از اولویت های موکب انجام کارها و خدمات فرهنگی به زائران بود!

الحمدالله آدم راحت طلبی نبودم، یعنی زندگی و تربیت ما همین بود..

 زندگی متوسط خانواده، تجربه زندگی خوابگاهیِ زمان دانشجویی.. تجربه فعالیت های فرهنگی و خادمی راهیان…

همه ی اینها کمک خوبی برایم بود..

کمی از اینها رو برای خانم دکتر تعریف کردم و گفتم فکر میکنم بتونم از عهده اش بربیام،

از خانواده ام کمی پرسیدن، آبجی کوچیکه در دانشگاه شاگرد ایشون بود، کمی از خانواده ام تعریف کردم اما از بابا چیزی نگفتم..

تنها پنج ماه از سفرش گذشته بود، باور نداشتم که نیست و از طرفی هم دوست نداشتم در مورد اون حادثه ازم سؤالی بشه یا ترحم و نگاه متفاوت دیگران و…

فقط بهشون گفتم : توی چند ماه گذشته کمی وزن کم کردم نگران هستم از نظر جسمی کم بیاورم!

ایشون لبخندی زدند و گفتند: مشکلی نیست، کمی هم توصیه بهم کردند تا قبل سفر خودم رو تقویت کنم و با خودم( ان شالله اگه تصمیم به اعزامم باشه) مواد مغذی سبک و مقوی ببرم.

تقریبا سفرم و خادمی ام حتمی بود، موکب یه مهد کودک داشت و نیاز به مربی… مربی سال قبل موکب مشکل داشت و نمیتونست اعزام بشود.. بنابراین احتمال اینکه مسوولیتم در موکب ، مربی مهدکودک باشد، زیاد بود.

روزها با چشم انتظاری میگذشت و…

بله بالاخره بهم پیامک زدند: شما برای خادمی اربعین در موکب پذیرفته شده اید!

برای اقدامات بعدی با شما تماس گرفته خواهد شد!

لحظه ی خیلی زیبایی بود درسته اضطراب ها سر جاشون بودند اما شیرین بود و واقعا رویایی

چیزیکه حتی در خواب تصورش رو نداشتم.. هرگز.. اما به لطف ارباب و دعای بابا روزیم شده بود

 

برای همه چیز ممنونم بـابـا * دوستت دارم

به نام خداوند مهربان

شبِ تاسوعا از راه رسید…

هیئت محله ی بابا، اباالفضلی بود.. هیئتی که شب های تاسوعا دسته داشتند..

از کودکی عاشق این شب بودیم چون با مامان و آبجی ها میرفتیم وسنج زنی بابا رو توی هیئت تماشا میکردیم و کلی صفا داشت برامون…

تاسـوعا شده بود، اما امسال تفاوت غریبی داشت، هیئت بود اما بدون بـابـا!

تمام تاسوعای سال های پیش برایمان تداعی میشد، دسته روی منظمِ هیئت در کوچه پس کوچه های شهر… بوی اسپند، صدای زنجیر و سنج و ذکر نوکران ارباب ..زیبا بود و ذوق کودکانه ی ما برای دیدن بابا در هیئت و تماشای سنج زنی اش همه اینها رو تماشایی تر میکرد..

بزرگتر شدیم، بابا دیگر توان سابق رو نداشت که توی دسته سنج زنی هیئت باشه، بابا دیگه شده بود جزء ریش سفیدهای هیئت و جلوی دسته، زنجیر میزد..

عشق به اباعبدالله الحسین علیه السلام برای ما داستانی زیبا داشت..

دلم خیلی گرفته بود..نبود بابا و باور نکردنش مخصوصا در چنین شب عزیزی و از طرف دیگر هنوز برنامه خادمی ام برای اربعین مشخص نبود و نگران بودم نکند این سفر قسمتم نشود ونتوانم به نیابت از بابا..

شبِ گرفتنِ حاجت بود… بابا رو خطاب قرار دادم.. بـابـا! دلم میخواد به جای تو بروم اربعین، میدونم لایقش نیستم، میدونم راه سختی در پیش دارم، میدونم کوچکترین تجربه ای براش ندارم..

اما امشب واسطه بشو و از ارباب بخواه ما رو قبول کنه…

امید داشتم به دعای بابا.. مثل همیشه .. مثل ایام امتحانات و روزهایی که منو میرسند مدرسه و ازش میخواستم برام دعا کنه..

دلم قرار نداشت..هیچ وقت اینقدر تشنه کرب وبلا نبودم.. نه کار، نه درس.. هیچ چیزی برایم مهم نبود فقط میدونستم که باید بروم!

عاشورا شد.. صبح عاشورا..

مسؤول یکی از موکب های اربعین که از منطقه خودمون بودند باهام تماس گرفتند، گفتند:دو روز دیگه بیاید برای مصاحبه!

باورم نمیشد.. آخه اون موکب خیلی متقاضی برای خادمی داشت و سابقه زیادی هم داشتند …

باورم نمیشد قبول کرده باشند که حتی برای مصاحبه بروم..

از لطف ارباب و دعای بابا گره از این کار مهم باز شده بود !!

 

برای همه چیز ممنونم بـابـا * دوستت دارم

به نام خداوند مهربان

ماه ها، روزها، ساعت ها، ثانیه ها به سختی میگذشت امـا میگذشت..

رسیدیم به ماه محرم… ماه عزای ارباب بی کفنمان..

بابا نبود تا درب خونه رو سیاه پوش کنه… نبود تا با سیاه پوشیدنش، هیئت رفتنش و… محرم رو برای ما زیباتر کنه.

اما ما، دختر ها تصمیم گرفتیم سفری که بابا قصدش رو داشت رو مسافر بشویم.. سفر اربعین امام حسین علیه السلام.

من و آبجی کوچیکه اولین باری بود که میخواستیم راهی این سفر زیبا و عظیم بشویم، تا به آن زمان عتبات عالیات رو زیارت نکرده بودیم،

رفتن به سفر اربعین یک راه بلد و مَحرم میخواست ولی ما کسی رو نداشتیم..

پس تصمیم گرفتیم حداقل به نیابت از بابا به خـادمی اربعین برویم.. اما کجا و با کی.. هنوز هیچ چیز مشخص نبود

این سفر برای ما در حد یک آرزوی دست نایافتنی بود!!

تصور اینکه برای اولین بار چطور باید راهی بشویم آن هم بدون بابا سخت به نظر میرسید،

مامان کمی نگران بود اما رضایت داد چرا که عشق به امام حسین عیه السلام رو خودش به ما آموخته بود حالا چطور میتونست مانع ما بشود..

مامان مشوق ما بود که پیگیری کنیم و حتما به سفر برویم!

حالا مانده بودیم چطور راهی برای خـادمی در موکب های اربعین پیدا کنیم ؟!

شروع کردم به پرس و جو .. از دوستانم در شهرها و استان های مختلف، از قم و تهران و اصفهان گرفته تا کرمان و خوزستان..

امید داشتیم به لطف اباعبدالله علیه السلام و دعای بابا این سفر قسمت و روزی ما بشود.

آبجی ها به خاطر درس و کار هنوز برنامه مشخصی برای اربعین نداشتند اما من مصمم بودم وبا مدیر مدرسه صحبت کردم و گفتم امسال قصد دارم حتما بروم حتی اگه لازم بشود مرخصی بگیرم..

آخه دوسال پیش بابا خودش برام گذرنامه گرفته بود و خواست با هم برویم اما قوانین مدرسه مانع شده بود..

نمیخواستم یه حسرت دیگه به حسرت هام اضافه بشه..

خلاصه بعد از پرس و جوهای زیاد موفق شدم چند جای مطمئن و مناسب با شرایطم ثبت نام کنم

و به چندنفر زنگ زدم و خواستم اگه خادم نیاز داشتند بهم خبر بدهند..

روزهای محرم میگذشت، روز و شب به فکر اربعین بودم که آیا قسمتم میشود یا نه…

شبِ تاسوعا از راه رسید…

هیئت محله ی بابا، اباالفضلی بود.. هیئتی که شب های تاسوعا دسته داشتند..

از کودکی عاشق این شب بودیم چون با مامان و آبجی ها میرفتیم وسنج زنی بابا رو توی هئیت تماشا میکردیم و کلی صفا داشت برامون…

تاسـوعا شده بود، اما امسال تفاوت غریبی داشت، هیئت بود اما بدون بـابـا

 

برای همه چیز ممنونم بـابـا * دوستت دارم

 

به نام خداوند مهربان

عصر روز دوازدهم ماه مبارک، آخرین روز های ماه اردی بهشت ، باباحسینم، معنای زندگی ام با زبان روزه، جان مجروح، تنها و غریب…

به بهشت و دیدار اربابش شتافت.

منتظر بودیم یک آن از خواب بیدار بشویم   و ببینیم بابا برگشته به خونه ..

شب ها چراغ درب خونه رو روشن میگذاشتم.. بابا !! نکنه یادت رفته آدرس خونه رو..

ما همینجا هستیم جایی نمی رویم تا برگردی…

روزهای اول آنقدر این شُک سنگین بود که احساس میکردم هیچ چیزی از بابا به یاد ندارم، ترس عجیبی به جانم افتاده بود که مگر وجود بابا برایمان یک خواب بوده که چیزی به یاد نمیاورم..

از آن روز زندگی برای ما رنگ و بوی دیگری داشت.. در واقع اصلا نمیشد آن را زندگی دانست و زندگی نامید..

همه چیز مبهم ، گیج کننده و غم انگیز بود روز و شب، خواب و بیداری معنایی نداشت.

به درستی، واضح و به شکل عجیبی حس میکردم چند تا از اعضای بدنم را از دست داده ام و هرگز قرار نبود بهبود پیدا کنند..

همه چیز روی سرم آوار شده بود اما لازم بود مراعات حال مامان و آبجی ها رو بکنم..

پس از ابتدا با خودم قرار گذاشتم.. سکوت میکنی ، صبر میکنی ، اشک های تو را هیچ کس نباید ببینه!

نبود بابا یک مصیبت بود اما تنها و بی خبر رفتنش آن هم بی گناه ،با زبان روزه، تنها و غریب..

همه اینها جان و تن ما را زجر میداد و فقط یاد مصائب خانم حضرت زینب سلام الله علیها بود که درد ما را کمی تسکین میداد

همان لحظات اول ابراهیم(شهید ابراهیم هادی) را صدا زدم، خواستم مثل همیشه با مرام و معرفتِ مثال زدنی اش، همراهیمان کند..

شبیه چند سال ، پیش تر که مامان بیمارستان بود ، چند روزی حالش وخیم بود و هیچ تغییری نمیکرد..

روز سوم بود، من و خاله کنار مامان توی بیمارستان بودیم، ابراهیم را به خانم حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها قسم دادم ،صدایش زدم:

ابراهیم جان بیا.. مامان حالش خوب نمیشه..

دقایقی گذشت.. حضورش را حس میکردم انگار از درب ورودی آمد اما نه مثل ما خاکیان از روی سطح زمین،نزدیک به سقف حرکت میکرد و شاید هم پرواز…

به ما نزدیک تر میشد.. واضح حضورش را حس میکردم اما جرات نداشتم کلمه ای بگویم.. سکوت کردم وصبر.. ابراهیم هم مثل ما ناراحت بود..

آن روز مامان حالش مساعد شد و به بخش منتقل شد!

ابراهیم بود برای حاجت روایی، مثل همیشه.. برای گره گشایی..

هر بار صدایش کردم جوابم را داد.. و چه با معرفت بود شبیه اربابش ،علمدار کرب و بلا!

…

همان لحظات اول صدایش کردم، خواستم به جای  برادرِ نداشته یمان باشد، قدم به قدم کنارمان  باشد، برای صبور بودنمان، برای پزشکی قانونی ، برای مراسم.. برای همه چیز،، تا بعد از آن همه زحمتی که بابا برایمان کشیده بود، ما دخترها نیز بتوانیم گوشه ای از زحماتش را جبران کنیم..

بابا هم مثل ما ناراحت بود.. هنوز یک عالمه آرزو برای ما ،خودش و مامان داشت.. اما ناراحت از اینکه چرا کنارهم نیستیم..

ما همگی خیلی به یگدیگر وابسته بودیم!

اما روزگار اینگونه برایمان رقم زد… چیزیکه الان بعد از گذشت یک سال و چهار ماه هنوز باورش ندارم ومیدانم ده سال دیگر نیز ..

از آن روز ظهور امام زمانم علیه السلام رو بیشتر خواستم، خواستم تا بابا هم از این سفر برگردد!

رفتنش و غیبتش در تمام این روزها شبیه روزهایی است که در سفر اربعین بود..

میدانستیم جای خوبی هست، بهشت است اما دلتنگش میشدیم و جایش رو هیچ چیز و هیچ کس پر نمیکرد..

خاطرم هست، خوب به یاد دارم، بار اولی که از اربعین بازگشته بود، در آستانه درب ساختمان که دیدمش یک آن گفتم:

بـابـا !! چقدر دیر گردی.. دلمان تنگ شده بود..

کاش زودتر بیاید.. گاهی آنقدر این دلتنگی برای مان سخت میشود که آرزو میکنم هیچ گاه به دنیا نیامده بودم!

 

با تمام این رنج های عجیب ، مبهم و گیج کننده..  خودم را یتیم نمیدانم..

یتیم دختران خردسال شهدا هستند..

یتیم سه ساله کرب و بلاست..

بابا شب جمعه است، سلام ما را به اربابمان برسان!

برای همه چیز ممنونم بـابـا * دوستت دارم

به نام خداوند مهربان

 

با شنیدن این خواب و حالت زیبا و شاد بابا، ما دخترها هم کلی ذوق کردیم، آبجی گفت: بابا! پس ما رو هم ببر ! چند بار رفتی و قسمت نشده ما هم بیایم، امسال دیگه باید با هم برویم!!

 

بابا با خوشحالی و هیجانی که هنوز از اون خواب توی چهره داشت اشاره کرد به آبجی کوچیکه و گفت: آره ، با هم میرویم!

 

 هفته دوم ماه مبارک از راه رسید، کم کم داشتیم به شب نیمه نزدیک میشدیم..

 

روز دوازدهم ماه رمضان…، همه چیز ظاهرا مثل روزهای قبل بود و ما غافل بودیم که چه چیزی در انتظار ماست…

 

ظهر بود، بابا برگشت خونه ، روزه و هوای گرم بی حالش کرده بود، به کارهایش رسید و بالشت  و ملحفه اش رو آورد و کنار اتاق دراز کشید، من پشت سیستم و سرکلاس بودم چون گاهی لازم میشد میکروفن ام رو باز کنم و صحبت کنم ، حواسم به بابا بود که بیدار نشود،گاهی بهش نگاه میکرد.. نه خوابش عمیق بود..

 

کلاس ساعت 5 تمام میشد، حدود ساعت 4 بود که متوجه شدم بابا بیدار شده، توی آشپزخونه بود، داشت از مامان میپرسید برای افطار چی آمده کرده اند؟! ..دلمه داشتیم !

 

بابا به عادت همیشه ، عصرها برای خریدن نانِ افطار به نانوایی میرفت چون نزدیک افطار نانوایی ها خیلی شلوغ میشد، بابا ترجیح میداد توی گرما برود نانوایی تا اینکه شلوغ باشد.. رفت … برای خرید نان رفت… برای افطارمان …

 

ساعت 5 گوشی ام زنگ خورد ،کلاس ام همون لحظه تمام شده بودم، هنوز پشت سیستم بودم… آبجی کوچیکه بود،

به شدت و با حال خراب گریه میکرد

 

مامان و آبجی رو صدا زدم.. هر چی ازش میپرسیدیم چی شده فقط گریه میکرد..

 

یه آقایی با گوشی همراهِ بابا بهش زنگ زده بود و گفته بود: صاحب این خط تصادف کرده ، خودتون رو برسونید..

 

به آبجی کوچیکه آدرس داده بود اما اون دانشگاه بود و دور از محل تصادف.. پس آبجی رفت.. کاش بهش نگفته بودیم برود.. کاش با هم رفته بودیم.. چیز یکه از دور دیده بود… او را حسابی از پا درآورد.. جمعیت زیادی بودند، یه ماشین پاترول منحرف شده بود وسط خیابون شیشه هاش وخوده ماشین آسیب دیده بود، حتی چند تا درخت های کنار خیابون رو هم از جا کنده بود و داخل ماشین مانده بود..

بعد ماشین بابا.. چیزی ازش نمانده بود ،باور نمیکرد چیزیکه داشت میدید، آخه بهش گفته بودیم بابا تصادف کرده و آبجی منتظر چنین تصویر وحشتناکی نبود، ما هم هرگز چنین حادثه ای رو تصور نمیکردیم، آخه نیم ساعت هم نشده بود که بابا از خونه رفته بود بیرون…

نزدیک تر شده بود یه آقایی روی زمین بود، پیراهن بابا رو شناخته بود همونیکه روز پدر براش خریده بودیم.. چقدر بهش میومد..

و پرستارها دورش.. دو تا ماشین آمبولانس.. البته فقط یکیش آمبولانس بود برای انتقال مجروح به بیمارستان اما بابا دیگه فقط مجروح نبود.. دیگه مطمئن شده بود که باباست و گریه وناله بود که …مردها وقتی متوجه شده بودند که باباش هست اجازه نداده بودند برود جلو و به اجبار توی آمبولانس نگهش داشته بودند…

بابا جلوی فروشگاه پارک کرده بوده و داشته یه چیزی داخل صندوق عقب ماشین میگذاشته،،

ماشین پاترول به خاطر سرعت زیاد لاستیک میترکونه ،منحرف میشه ،به درخت ها برخورد میکنه اونها رو از جا میکنه و بعد به بابا و ماشینش..همه این ها در عرض چند ثانیه.. زندگی مردی که سال ها برای خانواده اش زحمت کشیده بود، حالا زندگی اش در عرض چند ثانیه ،با یک قانون شکنی ..

زمان خیلی کند میگذشت ،هر چی به آبجی زنگ میزدیم جواب نمیداد، بیشتر نگران میشدیم تا بالاخره جواب داد و فقط پشت تلفن شیون وگریه اش بود که شنیده میشد و بابا رو صدا میزد..

بلاخره یه آقایی گوشی رو گرفت، نمیدونست چی باید بگه… اما بعد این همه اضطراب و دل آشوبه من فقط میخواستم از این وضعیت خلاص بشوم.. بهش گفتم لطفا حقیقت رو بگید،،

گفت: متاسفم!!

 مامان کنارم نبود، یادم نیست چی گفتم و نشستم.. مامان دوید سمتم…

چراباید باور میکردیم..آخه بابا تانیم ساعت پیش هم خونه بود..

مامان راه میرفت و میگفت دروغه، اشتباه شده..ما توی خونه و دوتا آبجی ها توی خیابون..

از اون لحظه شروع کردم به انکار، عکس العملی که از بچگی داشتم، هر چیز باب میلم نبود رو انکار میکردم البته نه در ظاهر، در ذهن وقلب خودم..

برای همین هیچ کس عزاداری منو ندید!

به دایی زنگ زدم و خبر دادم.. یادم نیست چی گفتم ، حتی ملاحظه نکردم که در چه موقعیتی هست، فقط گفتم وگوشی رو قطع کردم..

حال مامان رو نمیتونم وصف کنم، حتی بهشون نگاه نمیکردم، خودمو زده بودم به تغافل و انکار، رفتم سراغ مرتب کردن خونه..

جوراب بابا روی زمین بود و دو تیکه از لباس هاش روی بند، آخه رفته بود حمام و خودش موهاش رو مرتب کرده بود

حتما خبر داشت قراره بره مهمونی اما یه مهمونی بدون ما… مثل سفرهای اربعینش که ما نبودیم ..

رفتم سراغ حیاط، کمی نامرتب بود، به خودم میگفتم الان مهمون میرسه.. نزدیک اذان مغرب بود.. خونه کم کم شلوغ میشد..

من چیزی نمیگفتم، به کسی نگاه نمیکردم ، حتی اخم هم نمیکردم، شده بودم یه تیکه سنگ که ذره ای احساس نداره…

خونه شلوغ بود اما شروع بی کسی وتنهایی ما.. هیچ وقت فکر نمیکردم بابا اینقدر حضورش در زندگی ما پررنگ بوده که نبود چند ساعته اش هستی ما رو زیر و رو کرده..

عصر روز دوازدهم ماه مبارک، آخرین روز های ماه اردی بهشت ، باباحسینم، معنای زندگی ام با زبان روزه، جان مجروح، تنها و غریب…

به بهشت و دیدار اربابش شتافت.

 

 

*** اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا اَبا عَبدِالله الْحُسَيْن علیه السلام

مولای من ! چقدر برایتان سخت بود، اهل حرم را در میان نامحرمان و ظالمان می دیدید..

چقدر برایتان سخت بود که بعد از شما یار و یاوری نداشتند..

چقدر ناگوار بود این همه تنهایی و ظلم بر ایشان..

سلام بر قلب صبور زینب سلام الله علیها !

سلام بر بانوی بزرگ کرب و بلا !

 

برای همه چیز ممنونم بـابـا * دوستت دارم