خداوند متعال همه آفریده‌های خویش را دوست دارد لکن در کتاب کریم به محبتش به عده‌ای خاص تصریح فرمود است و این عده را به‌عنوان دوستان خویش مطرح می‌کند. در میزان الحکمه، جلد 2 ص 217 بر اساس آیات قرآن شاخص‌ترین افراد را که خداوند از آنان به‌عنوان محب خود یادکرده است معرفی شده‌اند که شامل:

محسنین:   «انّ الله یحبُ المحسنین» (بقره/195) در این آیه شریفه پس از سخن درباره انفاق می‌فرماید «و أحسنوا انّ الله یحبّ المحسنین» و نیکوکار باشید که خداوند نیکوکاران را دوست دارد.

توابین:   «انّ الله یحبّ التوابین» (بقره/ 222) خداوند توبه کاران را دوست دارد. توبه به معنای بازگشت از کردار ناشایست و پشیمان شدن از گناه و با زبان آمرزش خواستن و تصمیم بر ترک گناه گرفتن.

متّقین:  «انّ الله یحبّ المتقین» (توبه/4) خداوند باتقوایان را دوست دارد. در قرآن کریم و فرهنگ دینی ما تقوا فضیلتی بزرگ و با ارزش است و انسان با تقوا در نزد خداوند بسیار عزیز و گرامی است.

صابران:  «والله یحبّ الصابرین»  (آل‌عمران/ 146) خداوند صابران را دوست دارد و آنان بدون حساب وارد بهشت می‌شوند.

متوکلین:   «… فأذا عزمت فتوکّل علی الله انّ الله یحبّ المتوکلین» (آل‌عمران/159) در این آیه شریفه خداوند رحمت واسعه

مقسطین:  «ان الله یحب المقسطین» (مائده/42، حجرات/9، ممتحنه/8) خداوند عدالت پیشگان را دوست دارد.

متقین:   «ان الله یحب المتقّین» (آل عمران/79، توبه/4-7) خداوند باتقوایان را دوست دارد. گرامی‌ترین شما در پیشگاه خداوند باتقواترین شماست. (حجرات/2)

مطهرین:  «انّ الله یحب المطهّرین» (توبه/108) خداوند پاکدامنان را دوست دارد.

مجاهدان فی سبیل الله:  «انّ الله یحبّ الدین یقاتلون فی سبیله صفاً کأنهم بنیان مرصوص» (صف/64) خداوند دوست دارد آنانی را که پیکار می‌کنند در راه خداوند در صف‌هایی محکم و استوار.

خداوند رحمان و رحیم در کتاب کریمش این عده را به عنوان دوستان خویش مطرح می‌کند.

در روایات شریف نیز عده‌ای به عنوان دوستان خداوند مطرح شده‌اند. به عنوان نمونه تنها به یک حدیث بسنده می‌کنیم: رسول خدا (ص) می‌فرماید: سه عده‌اند که خداوند علی اعلی آنها را دوست دارد: 1- کسی که در شب به پا خیزد و آیات الهی را تلاوت کند 2- کسی که صدقه دهد مخفیانه به گونه‌ای که دست چپش از دست راستش با خبر نباشد 3- کسی که در میان نبرد با دشمنان رو به رو گردد و همه همرزمانش بگریزند و او به تنهایی مقاومت کند. (میزان الحکمه، جلد 2، صفحه 217)