یکی از ویژگی‌های انسان مؤمن این است که با طبیعت اُنس دارد، با طبیعت عشق‌بازی می‌کند، و از طبیعت بهرۀ معنوی می‌برد،

ولی متأسفانه در جامعۀ ما طبیعت‌گرایی یکی از ویژگی‌های مؤمنین تلقی نمی‌شود.

امام هادی^{(علیه السلام)}: پیامبر^{(صلی الله علیه و آله)} هر روز به کوه حرا می‌رفتند و آثار رحمت خدا در طبیعت را می‌دیدند و از اینها متذکر حضرت حق می‌شدند.(بحارالانوار/17/309)

امام هادی^{(علیه السلام)} مسیر رشد و نموّ شخصیت پیامبر^{(صلی الله علیه و آله)} را در طبیعت توصیف می‌کند و این راهی است که برای همه باز است.

خیلی زشت است که انسان مؤمن، تفریح معنوی در طبیعت نداشته باشد!

اصل طبیعت‌گردی برای مؤمنین و کسانی است که ذکر طبیعت را می‌شنوند و نور و معنویت آن‌را احساس می‌کنند.

بعضی‌ها وقتی به دلِ طبیعت می‌روند، به‌جای اینکه به صدای طبیعت گوش کنند، در آنجا هم یک موسیقی ناگوار می‌گذارند و گوش می‌دهند! اینها صدای ذکر و تسبیح طبیعت را نمی‌شنوند؛ اینها به آلودگی صوتی عادت کرده‌اند.

آدم باصفا از طبیعتِ بکر-که تسبیح‌گوی خداوند است-لذت معنوی می‌بَرد (یُسَبِّحُ لِلَّهِ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْض؛ جمعه/1)

و طبیعت هم به او خوش‌آمد می‌گوید و از حضور این مؤمن خوشحال می‌شود. هم او از طبیعت بهره می‌برد و هم طبیعت از او.

نوروز و معنویت . حجت الاسلام پناهیان